Płanetnik, chmurnik, obłocznik lub poświst, tymi imionami określano demona z wierzeń słowiańskich odpowiedzialnego za stan pogodowy. Praca płanetnika (staropolskie „płaneta” oznacza „chmura”) polegała na przemieszczaniu chmur po niebie za pomocą potężnych lin i siły własnych barków. Ponadto płanetnik napełniał owe chmury deszczem lub gradem i opróżniał je nad wybranym miejscem. Punkt na który chmurnik opróżni chmury był wybierany przez niego na podstawie sympatii i relacji z miejscowymi mieszkańcami. Na porządku dziennym bywały sytuacje, gdy płanetnik niszczył pola uprawne (np. za pomocą gradu) w znienawidzonych przez niego wsiach, lub przeciwnie – bronił zaprzyjaźnionych rolników przed negatywnie nastawionymi poświstami (poświstem zwano demona osuszającego pola). Płanetnikami zazwyczaj stawali się ludzie zmarli nagle lub popełnili samobójstwo (z reguły topielcy lub wisielcy). Chmurnik to wybraniec, był przecież obdarzony mocą kontrolowania pogody.
Płanetnicy byli uosobieniem zjawisk atmosferycznych, dlatego często przedstawiano ich jako wiry powietrzne lub starców z twarzami widocznie zmęczonymi od ciężkiej pracy. Demona tego wyobrażano sobie również jako muskularnego stwora, olbrzyma z owłosieniem na całym ciele ciągnącego chmury na linach. Chmurnicy jako istoty wykonujące niezwykle wymagającą i odpowiedzialną pracę, uciekali się do różnych form relaksu i wypoczynku w formie picia wyjątkowo mocnej gorzałki, palenia tytoniu i zażywania tabaki.
W okresie gdy chrześcijaństwo wypychało wierzenia ludowe, zaczęto mówić, że chmury są zsyłane na ziemię przez Boga, w celu ukarania ludzi burzą lub gradem za niestosowanie się do przykazań kościelnych i grzeszenie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Pamiętaj - nie jesteś anonimowy z internecie.